Ώρα μηδέν!
Το Festival Μηδέν παρουσίασε για 9η συνεχή χρονιά την καθιερωμένη πλέον 3ήμερη συνάντηση της παγκόσμιας βιντεο-δημιουργίας στο Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας, με ένα ακόμη δυναμικό πρόγραμμα σύγχρονης βιντεοτέχνης.
Περισσότεροι από 1000 δημιουργοί από όλο τον κόσμο ανταποκρίθηκαν και φέτος στο κάλεσμα του φεστιβάλ στέλνοντας τις δημιουργίες τους για να μοιραστούν μαζί μας εικόνες γεμάτες όνειρα, επιθυμίες, προβληματισμούς και αγωνίες, ανοίγοντας για άλλη μια φορά ένα παράθυρο στον κόσμο. Έναν κόσμο όπως τον ονειρευόμαστε -σε πείσμα της γενικής ύφεσης και κρίσης: γεμάτο τέχνη, έκφραση και φρέσκες ιδέες!
Στις τρεις βραδιές του φεστιβάλ προβλήθηκαν θεματικές ενότητες βιντεοτέχνης σε επιμέλεια της καλλιτεχνικής του ομάδας, αλλά και ενότητες από σημαντικά φεστιβάλ και ομάδες του εξωτερικού, με ελεύθερη, όπως πάντα, είσοδο για το κοινό.
Επιπλέον, για πρώτη χρονιά φέτος, το φεστιβάλ παρουσίασε ταυτόχρονα μέσα στο ίδιο τριήμερο (4-6 Ιουλίου), παράλληλα με τις εκδηλώσεις του στην Καλαμάτα, και μια επιλογή ενοτήτων στην Αθήνα, στο ισόγειο του CAMP (Contemporary Art Meeting Point), με διαφορετικό όμως πρόγραμμα. Μια μικρή γεύση για τους φίλους του φεστιβάλ στην Αθήνα!
Ανάμεσα στους βασικούς θεματικούς άξονες του φετινού προγράμματος: η ενότητα “Come as you are”, η οποία εστιάζει στη διαφορετικότητα ή καλύτερα στην αποδοχή του “άλλου”, η ενότητα “Μητέρα”, που διαπραγματεύεται την ιδέα της “μητρότητας” με μια ευρεία έννοια, και η ενότητα “It needs some silence to make sound” που εστιάζει σε λεπτές αντιθέσεις και ισορροπίες τόσο του ήχου, όπως συνιστά ο τίτλος, όσο και του νοήματος. Επίσης, μια ενότητα με καλοκαιρινή αλλά και …φιλοσοφική διάθεση που εστιάζει στη σχέση μας με το νερό και τη θάλασσα (“Breathe water in… breathe water out…”), αλλά και μια κριτική, “σισύφεια” ενότητα που θα μας αποκαλύψει τα πάντα για τη …δουλειά, ανατέμνοντας -με εναλλαγές χιούμορ και σκληρής πραγματικότητας- την έννοια της εργασίας (“All about work”). Τις επιλογές της καλλιτεχνικής ομάδας συμπληρώνουν ενότητες αφιερωμένες στη video-performance, το animation και τις ψηφιακές εκδοχές της βιντεοτέχνης (“Digitize”), ενώ θα προβληθεί και μια ενότητα κινηματογραφικών ταινιών μικρού μήκους με τίτλο “Όνειρο μέσα σε όνειρο”, σε επιμέλεια της Κινηματογραφικής Λέσχης Καλαμάτας Filmhouse, σε μια προσπάθεια να συνδεθεί η βιντεοτέχνη με ιστορικές ή αξιοσημείωτες εκδοχές εικαστικών προσεγγίσεων από σημαντικούς δημιουργούς της 7ης τέχνης.
Όπως κάθε χρόνο, το φεστιβάλ παρουσίασε, ταυτόχρονα με το δικό του πρόγραμμα, ειδικά αφιερώματα σε σημαντικά φεστιβάλ, πλατφόρμες και ομάδες του εξωτερικού, διευρύνοντας το δίκτυο πολιτιστικών ανταλλαγών σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο: Animate Cologne (Γερμανία), Where Dreams Cross (Σουηδία), FONLAD -φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών (Πορτογαλία), Now & After (Ρωσία), Visualcontainer (Ιταλία), Red Nomade (Ισπανία), Videoplay (Αργεντινή), Manipulated Image (ΗΠΑ), VANLagos (Νιγηρία).
Ακόμη, μια επιλογή από το project JOUR DE FETE, που πρωτοπαρουσιάστηκε στο πλαίσιο του LOOP/Screen (Βαρκελώνη) και ένα πολύ ενδιαφέρον θεματικό αφιέρωμα σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Το αφιέρωμα αυτό, σε συνδυασμό με την ενότητα “Come as you are” και του διαδραστικού “βιντεοπαιχνιδιού” Banoptikon των Personal Cinema με θέμα τη μετανάστευση στην Ευρώπη (που παρουσιάστηκε από μέλη της ομάδας κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ) προσδιορίζει έναν από τους βασικούς στόχους του φετινού φεστιβάλ, την ευαισθητοποίηση για την καταπολέμηση κάθε είδους κοινωνικών διακρίσεων, ρατσισμού και αποκλεισμού. Οι προβολές αυτές εντάσσονται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό εικαστικών/κοινωνικών δράσεων που πραγματοποιούνται από την ομάδα του φεστιβάλ σε συνεργασία με το Κέντρο Νέων Καλαμάτας, στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού προγράμματος με τίτλο Οι ζωές των “άλλων”. Στόχος του project να γνωρίσουμε τις ζωές των “άλλων”, να τους πλησιάσουμε περισσότερο, να συνεργαστούμε και να δημιουργήσουμε μαζί. Σε αυτό το πλαίσιο, το φεστιβάλ φιλοξένησε έργα παιδιών από την Kids Company (ένα θεραπευτικό και υποστηρικτικό κέντρο για παιδιά με τραυματικές εμπειρίες με έδρα το Λονδίνο), ένα βίντεο-ντοκυμαντέρ που δημιουργήθηκε από ασθενείς – μέλη της ομάδας βιντεοτέχνης της μονάδας ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης του Κέντρου Κοινοτικής Ψυχικής Υγιεινής Βύρωνα-Καισαριανής, καθώς και μια ενότητα έργων με θέμα την Τρίτη Ηλικία.
Οι εκδηλώσεις του Festival Μηδέν 2013 πραγματοποιήθηκαν με την υποστήριξη του Δήμου Καλαμάτας & της ΦΑΡΙΣ (Κοινωφελής Επιχείρηση Δήμου Καλαμάτας), με τη συνεργασία του Κέντρου Νέων Καλαμάτας και της Κινηματογραφικής Λέσχης Καλαμάτας Filmhouse, ενώ παράλληλες εκδηλώσεις του φεστιβάλ φιλοξένησαν φέτος και άλλοι αξιόλογοι χώροι του Ιστορικού Κέντρου Καλαμάτας, όπως το Καλλιτεχνικό Στέκι,το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας και το dk design studio.
Την καλλιτεχνική διεύθυνση και την κεντρική επιμέλεια της φετινής διοργάνωσης υπογράφουν η Γιούλα Παπαδοπούλου και η Μαργαρίτα Σταυράκη, ενώ στην επιμέλεια των θεματικών ενοτήτων συνεργάστηκαν οι: Ιωάννα Δημητρακοπούλου-Κουταβά, Τέρψη Κονταργύρη, Μαρία Μπουρίκα και Manuela Gascon.
Kατεβάστε το Δελτίο Τύπου εδώ
Kατεβάστε το πλήρες έντυπο πρόγραμμα εδώ
Ξεφυλλίστε το έντυπο πρόγραμμα online εδώ:
Πρόγραμμα – Συμμετοχές 2013
Κεντρική προβολή
Πέμπτη 4 Ιουλίου, Πλατεία Αμφείας, 9.30 μ.μ.
Breathe water in… breathe water out…
Μια υδάτινη, δροσερή ενότητα με καλοκαιρινή αλλά και …φιλοσοφική διάθεση, με βασικούς πρωταγωνιστές το νερό και τη θάλασσα.
1. Pierre et Jean Villemin, Lac, Γαλλία 2012, 5.30
2. Marlijn Franken, Into the Woods, Ολλανδία 2013, 6.12
3. Maria Korporal, … in-volo-quadrato … , Ιταλία 2012, 2.12
4. Isabella Gresser, Nietzsche à Nice, Γερμανία 2013, 5.00
5. Azahara Cerezo, The wee giant model, Μ. Βρετανία 2012, 1.08
6. Beata Pantya, Transit, Ουγγαρία 2012, 3.31
7. Jeroen Nelemans, In Search of the Miraculous, ΗΠΑ 2010, 1.38
8. Tetsuka Niiyama, HINODE, Ιαπωνία 2012, 3.00
9. José Manuel Silvestre, Mar, Ισπανία 2012, 1.27
10. Azahara Cerezo, Sample pool, Μ. Βρετανία 2012, 1.51
11. Marcia Beatriz Granero, Trip Paulista, Βραζιλία 2011, 5.45
Διάρκεια: 38 λεπτά
Cheer up
Μια ενότητα όπου ο θεατής αποφασίζει τι θα κρατήσει. Τι γεύση έχει; είναι γλυκό, είναι πικρό, είναι χαρούμενο; You choose.
1. NEOZOON, Unboxing Eden, Γερμανία/Γαλλία 2013, 4.54
2. Alessandro Sau, Relic, Ιταλία 2011, 01.55
3. Anna Macdonald & Paul Rogers, I will not hope, I cannot bear it, Μ. Βρετανία 2013, 7.29
4. Nadezhda Krylova, 16, Ρωσία 2011, 3.07
5. Diran Lyons, 99 Problems (Explicit Political Remix), ΗΠΑ 2012, 02.35
6. Εντίτα Μόνσιορ, Πεταλούδα, Ελλάδα 2009, 1.54
Διάρκεια: 22 λεπτά
Perform like the wind and the solid ground
Έμπνευση της ενότητας, η υλική υπόσταση των πραγμάτων. Η ύλη που δημιουργεί, αποκαλύπτει, ενδυναμώνει, ή μετατρέπει και αναιρεί το νόημα των πραγμάτων. Ένα κουστούμι, ένα ενδυματολογικό στοιχείο, ένα σκηνικό αντικείμενο υποκινούν την ποιητική διάθεση και βοηθούν τη μετάβαση στο όνειρο.
1. Ines Von Bonhorst, Clow-Worm, Μ. Βρετανία 2012, 10.00
2. Anton Slisko & Tijana Stevanovic, Cloudspotting, Σερβία 2012, 4.37
3. Σοφία Σιμάκη, Άννα 1, Ελλάδα 2011, 1.45
4. Krum Yankov & Katelina Kancheva , The Time Of Clouds And Rain, Βουλγαρία 2012, 6.59
5. David Heart, Sturqen – Toxinas, Πορτογαλία 2013, 2.52
6. Draga Jovanovic, I am Draga, Καναδάς 2011, 7.00
7. Evy Schubert, Celebration of Post-Soviet Bondage, Γεωργία 2012, 1.53
8. Marcia Beatriz Granero, MUNDUM, Βραζιλία 2012, 5.00
9. Céline Trouillet, SONG N°18, Γαλλία 2012, 3.30
10. Margarita Novikova, Cinderella 2.0, Ρωσία 2011, 1.44
11. Mute/Luka Kito and Megan Boyd, Grab 1, ΗΠΑ 2012, 4.22
12. Olga Martí, Memoria-La novia viuda, Ισπανία 2013, 9.08
Διάρκεια: 60 λεπτά
Παρασκευή 5 Ιουλίου, Πλατεία Αμφείας, 9.30 μ.μ.
Όνειρο μέσα σε όνειρο
Η Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας FILMHOUSE (η οποία ξεκίνησε φέτος δυναμικά τη λειτουργία της με εβδομαδιαίες προβολές στην Καλαμάτα) ετοίμασε ειδικά για το Festival Μηδέν μια ενότητα κινηματογραφικών ταινιών μικρού μήκους, σε μια προσπάθεια να συνδεθεί η βιντεοτέχνη με ιστορικές ή σημαντικές εκδοχές εικαστικών προσεγγίσεων από σημαντικούς δημιουργούς της 7ης τέχνης.
Προσωπικά οράματα, πυρετώδη όνειρα και παράδοξες ιστορίες συναντιούνται για πρώτη φορά, ξετυλίγοντας γραμμικά την έμπνευση και τα μέσα από την γέννηση της κινηματογραφικής τέχνης μέχρι σήμερα. Στην θεματική τους, η πραγματικότητα τέμνεται με πρωτόγνωρο τρόπο με την φαντασία, αναγκάζοντας τον θεατή να δει την καθημερινότητά του μέσα από ένα διαφορετικό οπτικό πρίσμα. Είναι εποχές που η πραγματικότητα είναι τόσο αλλοιωμένη, που χρειάζεσαι έναν παραμορφωτικό καθρέφτη για να αντικρίσεις την καθαρή εικόνα της.
1. Georges Melies, Le Voyage Dans Le Lune (1902) , 13 λεπτά
Γυρισμένο το 1902 από τον γάλλο Georges Melies,θεωρείται το πρώτο φιλμ μυθοπλασίας, ο αδιαμφισβήτητος πρόγονος των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, και πάνω απ’ όλα ένα ονειρώδες πρωτοποριακό επίτευγμα.
2. Luis Bunuel, Un Chien Andalou (1929), 16 λεπτά
Εκεί που ο εικονοπλαστική αλληγορία του Salvador Dali συναντά την αναρχική αποδόμηση του Louis Bunuel, ο Ανδαλουσιανός Σκύλος αποτελεί ένα avant-garde σουρεαλιστικό μανιφέστο που καταργεί κάθε γνωστό φορμαλισμό για να δείξει στο θεατή αυτό που όφειλε να δει, στο δεδομένο περιβάλλον: ένα όνειρο, αποσπασματικό, ασύνδετο και βασανιστικά δυσερμήνευτο.
3. Dominique Monféry / Walt Disney / Salvador Dali, Destino (1945 -2003), 7 λεπτά
Μια γυναίκα μπροστά σ’ ένα άγαλμα αναπολεί τον αγαπημένο της για να ξυπνήσει κρυμμένες μεταφορές και αλληγορίες που ξεπηδούν από τον φανταστικό animated κόσμο του Walt Disney και του Salvador Dali μέχρι την ολοκλήρωσή του, από τον Dominique Monfery, 58 χρόνια μετά.
4. Chris Marker, La Jetee (1962), 28 λεπτά
Μια αριστοτεχνική συνδιαλλαγή από στατικές εικόνες και αφηγηματικά voice-over πλάθουν ένα δυστοπικό οπτικοακουστικό ποίημα, μια εμβληματική σπουδή στο μοντάρισμα και στην μνήμη, που συναντιέται ακόμη και σήμερα στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
5. Juan Diego Solanas, L’ Homme Sans Tete (2003),18 λεπτά
Με την διάκριση του Φεστιβάλ Καννών να την συνοδεύει, η ιστορία του Ανθρώπου χωρίς Κεφάλι μπορεί να εκτυλίσσεται σε μια μελλοντική κοινωνία, το κεντρικό της όμως μήνυμα παραμένει διαχρονικό και αθεράπευτα αισιόδοξο.
6. Josh Mahan / Joey Ingram, Awaken (2005), 5 λεπτά
Ακόμη και αν τα εκφραστικά μέσα έχουν εξελιχθεί τόσο, που σου επιτρέπουν να εκφραστείς μινιμαλιστικά με τα απολύτως απαραίτητα, η καθημερινότητα δεν παύει μέχρι και σήμερα να είναι μια συνεχής μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό.
Διάρκεια: 87 λεπτά
Anima Planet I
Ένας άντρας και μια γυναίκα, ή απλά δυο πίξελς.
Σε μια πορτογαλική φυλακή ένα κόκκινο φως αναβοσβήνειτα χρώματα του Φίλιπ Άρτους γυαλίζουν
και ένας πρόχειρα σκιτσαρισμένος ελέφαντας τρέχει απ’τη μια άκρη του μυαλού μου στην άλλη.
Στον πλανήτη Άνιμα τα χρώματα διαρκώς αλλάζουν!
1. Anno Bergmann, Liebe, Γερμανία 2012, 0.26
2. Inês Freitas & Miguel Mendes (Oneness Team), Incredulous Voice, Πορτογαλία 2012, 6.18
3. Philipp Artus, Snail Trail, Γερμανία 2012, 3.00
4. Ezra Wube, Hidar, Αιθιοπία/Γαλλία/ΗΠΑ 2012, 6.41
5. Sara Koppel, Memories of an absent presence, Δανία 2013, 1.17
6. Ornana, (notes on) biology, ΗΠΑ 2012, 5.38
7. Μάρθα Κουμαριανού, Pixel in the rain, Ελλάδα 2008, 2.44
8. Veronika Göttlichová, First Fish, Τσεχία 2012, 13.25
Διάρκεια: 40 λεπτά
Σάββατο 6 Ιουλίου, Πλατεία Αμφείας, 9.30 μ.μ.
All about work
Μια κριτική, “σισύφεια” ενότητα που θα μας αποκαλύψει τα πάντα για τη …δουλειά, ανατέμνοντας -με εναλλαγές χιούμορ και σκληρής πραγματικότητας- την έννοια της εργασίας, και όχι μόνο.
1. Angelika Herta, Man of Iron, Πολωνία 2011-12, 1.53
2. Lawrence F Mesich, Aphorisms, ΗΠΑ 2012, 3.52
3. Andreas Goldfuss, Independent Film Maker, Καναδάς 2013, 0.20
4. Jonas Nilsson, Suburbian suntan, Σουηδία 2012, 1.20
5. Jun’ichir Ishii, C, Τσεχία 2013, 2.17
6. Adam Forrester, The Collapse of Order, ΗΠΑ 2012, 3.00
7. Liu Wei, Hopeless Land, Κίνα 2008, 7.36
8. Jonas Nilsson, Battlefield, Σουηδία 2012, 1.27
9. Tushar Waghela, The Ghost Taxonomy, Ινδία 2013, 4.57
10. Jorge Catoni, “Coreutica A”, Χιλή 2013, 10.00
11. Silvia De Gennaro, Monno Monnezza, Ιταλία 2012, 4.05
12. Kent Tate, Containers, Καναδάς 2012, 1.57
13. Eva Olsson, Time Loop, Σουηδία 2012, 2.02
14. Εύα Μπαλάση, Ο Χρόνος, Ελλάδα 2012, 1.10
Διάρκεια: 45 λεπτά
Come as you are
Ένας πλανήτης, 7.129.317.147 κάτοικοι το 2013.
Πέρα από ένα πολιτιστικό υπόβαθρο, μια χώρα ή μια πίστη, ο καθένας έχει το δικό του προσωπικό παρελθόν, παρόν και μέλλον, και δημιουργεί τη δική του εμπειρία μέρα με τη μέρα. Αυτό είναι που κάνει τον καθένα από μας τόσο βαθιά διαφορετικό από τους άλλους. Η ταυτότητα μας εν μέρει χτίζεται από τη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς.
Ξεκινώντας από το γνωστό “ο καθένας είναι μοναδικός”, ας καλωσορίσουμε όποιον θέλει να έρθει, όπως είναι.
1. Tim Hill, People Squeezing Through Small Gaps, Μ. Βρετανία 2012, 3.28
2. Cat Del Buono, Now I’m Beautiful!, ΗΠΑ 2011, 1.31
3. Rosario Cobo, The permanent Certainty, Χιλή 2012, 14.00
4. Marta Ivanova, Neckties, Λιθουανία 2012, 3.00
5. Céline Trouillet, SONG N°20, Γαλλία 2012, 3.40
6. Filip Gabriel Pudlo, The Collection, Πολωνία 2010, 3.38
7. Gilivanka Kedzior & Barbara Friedman , [ AVRIL 2010 ], Γαλλία 2010, 6.31
8. Jared Katsiane, Big Willow, ΗΠΑ 2013, 10.29
9. Aleksandra Godlewska, The Parable, Πολωνία 2012, 3.37
10. Elena Gaztelumendi, Digital artist in 60.000 inhabitants town (Serie: I’m compressed signal, I’m technologic trash), Ισπανία 2007, 0.35
11. Céline Trouillet, SONG N°15, Γαλλία 2012, 4.40
12. Jolene Mok, SALGUOD SELYORB, ΗΠΑ 2012, 8.18
13. Anton Hecht, Bus station sonata, Μ. Βρετανία 2012, 4.00
Διάρκεια: 68 λεπτά
Παράλληλη προβολή (Β)
Πέμπτη 4 Ιουλίου, Πλατεία Αμφείας, 9.30 μ.μ.
Video Art Network Lagos, Νιγηρία
Το VAN Lagos παρουσιάζει στο Festival Μηδέν μια ενότητα έργων από Νιγηριανούς βιντεο-καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται στο Λάγος, Μ.Βρετανία και ΗΠΑ. Οι καλλιτέχνες και τα έργα που επιλέχθηκαν μιλούν εύγλωττα για την πολυπλοκότητα της ηπείρου, εγείροντας καίρια ερωτήματα και έναν διάλογο για θέματα που σχετίζονται με τις ποικίλες ιδιαιτερότητες, τις πορείες και τις συνθήκες μιας ηπείρου πλούσιας σε ιστορία και κοινωνικο-πολιτικές, πολιτιστικές και οικονομικές συνθήκες.
–Kaneng Lolang (Νιγηρία) – Nshi Hwa 1:50 | The Promise 0:53
–Jude Anogwih (Νιγηρία) – It is Well III 02:10 | Simultaneity 04:16
–Omoligho Udenta (Νιγηρία) – Oil, Blood, Tears 06:30
–Wura-Natasha Ogunji (ΗΠΑ/Νιγηρία) – We too 03:08 secs | The epic crossings of an Ife head 02:05
–Emeka Ogboh (Νιγηρία) – [dis]connect II 03:00 | 0730hrs 02:32
Το VANLagos είναι μια μη-κερδοσκοπική οργάνωση με έδρα το Λάγος, Νιγηρία, η οποία ιδρύθηκε με τη συνεργατική πρωτοβουλία των εικαστικών καλλιτεχνών Emeka Ogboh και Jude Anogwih και της πολιτιστικής παραγωγού Oyindamola Fakeye. Στόχος του οργανισμού είναι η ανάπτυξη της τέχνης των νέων μέσων και ειδικότερα της βιντεοτέχνης, η ενθάρρυνση της δικτύωσης και η υποστήριξη συνεργασιών ανάμεσα σε καλλιτέχνες των νέων μέσων, επιμελητές και πολιτιστικούς παραγωγούς στη Νιγηρία, την Αφρική και στον υπόλοιπο κόσμο.
Διάρκεια: 27 λεπτά
Where Dreams Cross, Σουηδία
Το Where Dreams Cross παρουσιάζει στο Festival Μηδέν 3 ανερχόμενους Βόρειους καλλιτέχνες: τη Victoria Skogsberg (Σουηδία), την Clara Boden (Σουηδία) και την Ingrid Torvund (Νορβηγία). Τα έργα τους είναι εντελώς διαφορετικά τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε φόρμα, αλλά όλοι μοιράζονται ένα ενδιαφέρον για μια διερευνητική και παιχνιδίζουσα προσέγγιση στη δουλειά τους. Το πρόγραμμα επιμελείται η Asa Falewicz Segerstedt.
-Victoria Skogsberg, Room Study (Possession), Σουηδία 2013, 3.10
-Clara Bodén, “Driving under the influence of”, Σουηδία 2009, 7.30
-Ingrid Torvund, Magic Blood Machine, Νορβηγία 2012, 22.00
Το καλλιτεχνικό project Where Dreams Cross, με έδρα τη Στοκχόλμη, βασίζεται στην ιδέα να κάνει το φιλμ και τη βιντεοτέχνη πιο προσιτό και πιο ανοικτό στο κοινό, αναζητώντας συνεχώς νέες ευκαιρίες για έκθεση και προβολή σε ανοιχτούς χώρους, ώστε να προσεγγίζει κοινό που ενδεχομένως δεν έχει σχέση με τον κινηματογράφο και τη βιντεοτέχνη. Η λειτουργία του Where Dreams Cross είναι να βγάλει λοιπόν αυτή τη μορφή τέχνης έξω από τους κλειστούς χώρους, τις γκαλερί και τα μουσεία, με βασικό στόχο να δημιουργεί πιο ελεύθερες, αυθόρμητες και απρόσμενες εμπειρίες για τους θεατές. Αυτό επιτυγχάνεται με προβολές σε δημόσιους χώρους, σε όψεις κτιρίων, διασταυρώσεις δρόμων, πάρκινγκ, αποθήκες και σε διάφορα άλλα κτίρια ή ανοικτούς χώρους, μέσα και έξω από την πόλη. Το project έχει τη δημοκρατική πίστη ότι η τέχνη θα έπρεπε να είναι προσιτή σε όλους, ανεξάρτητα από την προηγούμενη γνώση ή το πολιτισμικό υπόβαθρο του καθενός.
Διάρκεια: 34 λεπτά
Red Nomade, Ισπανία
“Από το 1970 περίπου, ήταν οι φεμινιστικές αντιδράσεις και προσεγγίσεις ως προς τις οπτικές εικόνες που έδωσαν μερικές από τις πιο δυνατές, πιο πολεμικές και πιο παραγωγικές θεωρίες και κριτικές στρατηγικές που προέκυψαν σε όλα τα πεδία ή μοντέλα ανάλυσης που σχετίζονται με την οπτική κουλτούρα.”
Amelia Jones στο The Feminism and Visual Culture Reader, 2003
Η Video Art στη δουλειά γυναικών καλλιτεχνών χρησιμοποιείται ως καθρέφτης των κοινωνικών στερεοτύπων ώστε να εμπνεύσει την κοινωνική αλλαγή. Σε αυτή την ενότητα, η ομάδα Red Nomade παρουσιάζει έργα βίντεο από γυναίκες καλλιτέχνες από διαφορετικές γενιές και κουλτούρες: Αργεντινή, Βραζιλία και ΗΠΑ καθώς και Ισπανία, συνεισφέροντας η κάθε μια την ιδιαίτερη ματιά της για τον κόσμο και τον τρόπο ζωής που επιλέγουν να ζουν μέσα σ’ αυτόν.
-Iona Pergo, Ισπανία: Vital Tranzfer, 2013, 4′ 35”
–Alette Simmons-Jimenez, ΗΠΑ: “Revolution&Evolution”, 2013, 2′ 20”
–Tatiana Travisani, Βραζιλία: “Leave”, 2013, 2′ 26”
-Cristina Ghetti, Αργεντινή: “Understanding abstraction”, 2013, 4′ 29″
-Virginia Paniagua, Ισπανία: “Luna”, 2012, 1′ 32”
Το RED NOMADE είναι ένα διεθνές συνεργατικό project που εστιάζει στην καλλιτεχνική ανταλλαγή και στη συνεργασία καλλιτεχνών και διανοητών στο χώρο της σύγχρονης τέχνης. Στόχος της ομάδας είναι η διοργάνωση καλλιτεχνικών, πολιτιστικών και ακαδημαϊκών συναντήσεων σε διάφορες πόλεις, ενθαρρύνοντας συναντήσεις εικαστικών καλλιτεχνών, τεχνοκριτικών, συγγραφέων και διανοητών με workshops, εκθέσεις και ανοικτές δραστηριότητες που προσεγγίζουν άλλες ομάδες, αλλά και ένα ευρύτερο κοινό, μέσα από ένα δημιουργικό παιχνίδι.
Διάρκεια: 16 λεπτά
Μητέρα
Τι θα ΄λεγε η μητέρα σου γι’ αυτό;
1. Fred. L’Epee & Dimitra Pouliopolou, The Testament, Ελβετία-Ελλάδα 2013, 8.02
2. Valerio DE BONIS, Un Cadeau pour… , Ιταλία 2007, 6.16
3. Rhayne Vermette, Take My Word, Καναδάς 2012, 0.49
4. Gerard Cairaschi, Storia, Γαλλία 2013, 6.45
5. Aaron Zeghers, Ι See a Light, Καναδάς 2011, 1.36
6. Rian, Death to Birth, Ελλάδα 2012, 1.24
7. Djamo Daniel Nicolae, The Lat Lamb, Ρουμανία 2011, 6.29
8. Adam Rosenberg, Our Precious Bombs, ΗΠΑ 2013, 1.35
9. Aaron Zeghers, Living on the Edge, Καναδάς 2013, 2.35
10. Silvio De Gracia, El silencio, Αργεντινή 2012, 1.54
11. Georgie Roxby Smith, Uncomposed (after Titian after Giorgione), Αυστραλία 2012, 5.03
12. Marissa Viani Serrano, Lunaticus, Γαλλία 2012, 2.20
13. Juhani Koivumäki, Reflection, Φιλανδία 2013, 6.47
14. {movimentomilc} – Nascita di un maiale elettronico, Ιταλία 2012, 4.02
15. Gilivanka Kedzior & Barbara Friedman, [ The Secret ], Γαλλία 2011, 3.18
16. Rusaila Bazlamit, My Homelands, Αυστραλία 2013, 3.34
17. Krister Kennedy, Mor/mother, Σουηδία 2002, 1.40
Διάρκεια: 65 λεπτά
Παρασκευή 5 Ιουλίου, Πλατεία Αμφείας, 9.30 μ.μ.
Every sentence is an unfinished sentence
Οπτικά “κείμενα” και “κρυμμένα κείμενα” που προκαλούν τη φαντασία μέσα από εικόνες και κινήσεις που περιμένουν να αποκρυπτογραφηθούν. Ή και όχι.
1. SIRO, Improvement, Ισπανία 2013, 4.13
2. Vika Ilyushkina & Popova Mayya, Acrobatic sketch, Ρωσία 2012, 7.28
3. Blanca Giménez, Un mar de lágrimas, Ισπανία 2011, 5.01
4. Brigitte Perroto, presence, Γαλλία 2009, 2.00
5. Christina Gangos, LANDLOCKED/PADDY, Ιρλανδία/Ελλάδα 2013, 10.00
6. Liu, Fan Tzu, Eternal Return, Ταϊβάν 2012, 6.00
7. John Lui, On Monumentality, ΗΠΑ 2012, 1.32
8. Marjorie Lemay, Auscultation of the Heart, Καναδάς 2011, 2.22
9. Μάρθα Ζούπα, Μετα-ποίησις, Ελλάδα 2012, 9.13
10. Ανδρέας Σιτορέγκο, Soul breath, Ελλάδα 2001, 1.46
11. Ιωάννα Μπίτου, Λήθη, Ελλάδα 2013, 3.35
12. Ιωάννα Μύρκα, Kaiwa, Ελλάδα 2007, 3.34
Διάρκεια: 57 λεπτά
Digitize
Ψηφιακά τοπία που οπτικοποιούν το ανέφικτο. Ό,τι δε μπορεί να υπάρξει στον πραγματικό κόσμο, βρίσκει τη θέση του σε μια κατασκευασμένη εκδοχή, που συμπληρώνει, ανατρέπει ή αναβιώνει αμείλικτα την “πραγματική” ζωή. Ώσπου στο τέλος, η εικόνα ανοίγει και βλέπουμε τι συμβαίνει. Ή μήπως τίποτα δεν έχει συμβεί;
1. Belen Paton, City of Caves, Μ. Βρετανία 2012, 6.45
2. Alessandro Amaducci, Anatomy Theater, Ιταλία 2012, 3.27
3. Francesca Fini, Wombs, Ιταλία 2012, 6.09
4. IP Yuk-Yiu, Another day of depression in Kowloon, Κίνα 2012, 15.00
5. Jeannette Louie, “Sonia, Interlude”, ΗΠΑ 2013, 08.24
6. Jonathan Monaghan, Rainbow Narcosis, ΗΠΑ 2013, 8.44
7. Pikiproductions (Rui Filipe Antunes & Joanna Pylak), xTNZ, Μ. Βρετανία 2006, 5.10
8. Sandrine Deumier & Alx P.op, Un.reality, Γαλλία 2012, 0.55
9. Susanne Wiegner, Inside my room, Γερμανία 2013, 4.00
10. Βαγγέλης Παπαευαγγελίου, Mass Society, Ελλάδα 2012, 4.35
11. Tommi Matikka, Small Heroes, Φιλανδία/SΣενεγάλη 2013, 2.17
12. Μάκης Κυριακόπουλος,`WARFARE NOW`, Ελλάδα 2011, 5.00
13. Tomasz Wlazlak, Pirx – Hunting, Πολωνία 2012, 2.32
14. Benjamin William Rogers, Nonhappening, Σκωτία 2013, 6.40
Διάρκεια: 80 λεπτά
Personal Cinema: Banoptikon, the game
Τα videogames μπορούν να είναι είτε μίντια, είτε παιχνίδια. Αλλά μερικές φορές μπορούν να είναι και τα δύο. Σαν μίντια, μεταφέρουν μια ιδέα από ένα σημείο σε ένα άλλο. Σαν παιχνίδια, θέτουν μια σειρά από συνθήκες μέσα στις οποίες οι άνθρωποι παίζουν. Οποιοδήποτε νόημα ή μήνυμα βγαίνει μέσα από το παιχνίδι παράγεται από τους παίκτες, και δεν είναι απαραίτητο να προυπάρχει στο σχεδιασμό του παιχνιδιού.
Το videogame Banoptikon, ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2010, και θα ολοκληρωθεί – σε πρώτη φάση- τον Μάρτιο του 2013, μέσα στο πλαίσιο του MIG@NET, ενός Ευρωπαικού ερευνητικού προγράμματος. Το πρόγραμμα, συντονίζει το Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Κέντρο Σπουδών Φύλου και συμπεριλαμβάνει συνεργάτες, κυρίως πανεπιστήμια, από επτά Ευρωπαϊκές χώρες.
Το πρόγραμμα MIG@NET, εξερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι μετανάστες -ως μεμονωμένα άτομα αλλά και ως κοινότητες- συμμετέχουν στην παραγωγή και διαμόρφωση των ψηφιακών δικτύων σε διεθνική κλίμακα και την επιρροή των τελευταίων στην μεταναστευτική κινητικότητα και ενσωμάτωση. Το πεδίο έρευνας περιλαμβάνει επτά θεματικές περιοχές διερεύνησης: Συνοριακές Διελεύσεις, Επικοινωνιακές και Πληροφοριακές Ροές, Εκπαίδευση και Γνώση, Θρησκευτικές Πρακτικές, Σεξουαλικότητες, Κοινωνικά Κινήματα, Διαπολιτισμική Σύγκρουση και Διάλογος.
Ο στόχος του videogame Banoptikon είναι η συλλογή δεδομένων από το ερευνητικό πεδίο, η οργάνωσή τους ως στοιχεία παιχνιδιού, (game elements ) η δημιουργία διαφορετικών χώρων (game spaces) και τέλος η ελεύθερη διανομή τους στο διαδίκτυο.
Το παιχνίδι στην πρώτη φάση του, σχεδιάζεται σαν ένα online single user, τρισδιάστατο videogame. Περιέχει τα αποτελέσματα των ερευνών με τη μορφή: βίντεο, ήχων, ιστοσελίδων, φωτογραφιών , διαλόγων και κειμένων. Το υλικό και τα συμπεράσματα των ερευνών ενσωματώνονται σε περιβάλλοντα που αντιστοιχούν στα πεδία έρευνας, στις σύγχρονες καταστάσεις που αφορούν στη μετανάστευση, τον φυσικό ή ηλεκτρονικό έλεγχο της και συνεπώς τον καθορισμό των γεωγραφικών και των ψηφιακών συνόρων, τις μορφές εργασίας και παραγωγής που διαμορφώνονται σήμερα, αλλά και τις πράξεις αποκλεισμού, βίας ή αντίθετα της συνύπαρξης των μεταναστών με τους -θεωρούμενους ως νόμιμους- κατοίκους της Ευρώπης.
Η εργασιακή ομάδα του Banoptikon αποτελείται από το Personal Cinema (personalcinema.org): Γιάννης Σκουλιδάς (καλλιτέχνης-προγραμματιστής) , Ηλίας Μαρμαράς (media artist), Ξένια Κολιοφώτη (συνεργασία στο σενάριο και επιμελήτρια κειμένων), Δάφνη Δραγώνα (επιμελήτρια Νέων Μέσων) και από τους συνεργάτες Δημήτρη Φωτίου (γλύπτης- 3D designer) και Αλέξανδρος Σαλαπάτας (προγραμματιστής).
Σάββατο 6 Ιουλίου, Πλατεία Αμφείας, 9.30 μ.μ.
Local calling!
Έργα καλλιτεχνών και δημιουργών που κατάγονται, έχουν ζήσει ή έχουν οποιαδήποτε σχέση αγάπης-μίσους με την Καλαμάτα. Μια καθιερωμένη πλέον ενότητα του Festival Μηδέν, που έχει στόχο να δημιουργηθεί ένα δίκτυο επικοινωνίας και να αναδειχθεί ένα πολύμορφο καλλιτεχνικό δυναμικό που έχει ως αφετηρία την Καλαμάτα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
1. Inside Noise, Χωρίς Προσδοκία, Ελλάδα 2012, 5.40
2. Κώστας Λαλές, χωρίς τίτλο, Ελλάδα 2013, 2.05
3. James M. Lane, Επιστροφή, Ελλάδα, 2012, 5.26
4. Πέτρος Λαλές, Μυστικός Δύπνος, Ελλάδα 2013, 3.43
5. Εύη Μίνου, Brioche dynasty, Ελλάδα 2012, 2.10
6. Γιώργος Μπούγας – Παναγιώτα Σαμπάνη – Βασίλης Ηλιόπουλος , “Mind The Gap”, Ελλάδα 2013, 4.21
7. Λουκάς Μπουσούνης, Άκουσέ την, Ελλάδα 2013, 2.14
8. Ναταλία Σκλήκα, Αναπνοή, Ελλάδα 2013, 1.22
9. Γιώργος Λουριδάς, Tiny Space, Ελλάδα 2012, 4.46
10. Jan Brand, Kalamata 2000 bus-station, Ελλάδα 2013, 4.01
11. Βασιλική Λευκαδίτη,”Βig Acrobats”, Ελλάδα 2013, 8.01
Διάρκεια: 44 λεπτά
Anima Planet II
Ένας άντρας έπεσε στις γραμμές του μετρό, λίγο πιο πριν η υπομονή είχε φτάσει στα όρια της, διαδηλωτές συγκρούονταν με την αστυνομία κι οι τοίχοι μιλούσαν όσο οι ταύροι πέθαιναν στις αρένες… ώσπου η κασέτα χάλασε.
Άλλες αφηγηματικές, άλλες πιο λακωνικές, άλλες ρεαλιστικές κ άλλες πιο αφηρημένες. 9 κινούμενες πραγματικότητες αποδομένες με διαφορετικές τεχνικές animation σε μια οθόνη για 43 λεπτά.
1. Eva Olsson, Patience Dear, Σουηδ’ια 2012, 3.18
2. Sandra Araújo, Tape loading error, Πορτογαλία 2012, 2.55
3. José Manuel Silvestre, Toro, Ισπανία 2012, 1.06
4. Milena Jovicevic, video animation Adam i…, Μαυροβούνιο 2011, 5.42
5. Karolien Soete, Talking Walls – Bozar, Βέλγιο 2012, 4.10
6. Emilio Rizzo, No Tav, Ιταλία 2013, 2.51
7. Valentin Gagarin, Shujun Wong and Robert Wincierz, “Reverie”, Γερμανία 2012, 12.28
8. Max Hattler, Shift, Γερμανία/Μ. Βρετανία 2012, 3.00
9. Rhuturaje, Vallu, Ινδία 2013, 6.45
Διάρκεια: 43 λεπτά
Videoplay: Beyond Fragility, Αργεντινή
Το Videoplay project συνεργάζεται για δεύτερη φορά με το Festival Μηδέν, παρουσιάζοντας την ενότητα “Beyond Fragility”, μια επιλογή έργων video-performance σε επιμέλεια των Silvio De Gracia [Αργεντινή] & Andres Abreu [Κούβα]:
-Julieta María [Κολομβία-Καναδάς] “Exercises in Faith: soil” 00:04:05
-Deng Dafei [Κίνα] “China Astronaut” 00:07:26
-Baggenstos-Rudolf [Ελβετία] “Balloons” 00:03:48
-Miguel Rodríguez Sepúlveda [Μεξικό] “Cachetada” 00:05:08
-Adonis Flores [Κούβα] “Honras fúnebres” 00:03:00
-Carlos Martiel [Κούβα] “A donde mis pies no lleguen” 00:04:00
–Catherine Baÿ [Γαλλία] “Blanche-Neige, Episode#1″ 00:12:00
Το Videoplay είναι μια διεθνής πλατφόρμα βιντεοτέχνης που έχει σα βάση την Αργεντινή. Ξεκίνησε το 2004 από τον εικαστικό και επιμελητή Silvio De Gracia. Το Videoplay εστιάζει κατά κύριο λόγο στη videoperformance και σε δουλειές που, αν και δεν κατατάσσονται άμεσα την κατηγορία των εικαστικών δράσεων, αντανακλούν μια βαθιά σχέση με τη σφαίρα των παραστασιακών τεχνών. Ο βασικός στόχος είναι η διάδοση της videoperformance με έργα απ’ όλο τον κόσμο, αλλά και πιο εξειδικευμένα από καλλιτέχνες της Λατινικής Αμερικής.
Διάρκεια: 46 λεπτά
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ 2013
Προβολές στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας
Το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας (με το οποίο το Festival Μηδέν έχει μια γόνιμη συνεργασία εδώ και τρία χρόνια) φιλοξένησε στην αίθουσα Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του μια σειρά ειδικών αφιερωμάτων σε σημαντικά ξένα φεστιβάλ (Πέμπτη και Παρασκευή), αλλά και ένα πολύ ενδιαφέρον θεματικό αφιέρωμα σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
Το αφιέρωμα αυτό, σε συνδυασμό με την ενότητα Come as you are (που προβλήθηκε το ίδιο βράδυ στην πλατεία Αμφείας) και του διαδραστικού “βιντεοπαιχνιδιού” Banoptikon των Personal Cinema με θέμα τη μετανάστευση στην Ευρώπη (που παρουσιάστηκε από μέλη της ομάδας στο χώρο του φεστιβάλ) προσδιορίζει έναν από τους βασικούς θεματικούς άξονες του φετινού φεστιβάλ, την ευαισθητοποίηση για την καταπολέμηση κάθε είδους κοινωνικών διακρίσεων, ρατσισμού και αποκλεισμού. Οι προβολές αυτές εντάσσονται σε έναν ευρύτερο σχεδιασμό εικαστικών/κοινωνικών δράσεων που πραγματοποιούνται από την ομάδα του φεστιβάλ σε συνεργασία με το Κέντρο Νέων Καλαμάτας, στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού προγράμματος με τίτλο Οι ζωές των “άλλων”. Το πρόγραμμα επικεντρώνεται στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, τους μετανάστες και τα άτομα με λιγότερες ευκαιρίες. Στόχος μας να γνωρίσουμε τις ζωές των “άλλων”, να τους πλησιάσουμε περισσότερο, να συνεργαστούμε και να δημιουργήσουμε μαζί.
Μέρες και ώρες προβολών στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας: Πέμπτη 4 Ιουλίου, Παρασκευή 5 Ιουλίου και Σάββατο 6 Ιουλίου 2013 (11.00-15.00)
Το Αρχαιολογικό Μουσείο στεγάζεται στο κτήριο της Παλαιάς Δημοτικής Αγοράς στη διεύθυνση Μπενάκη & Αγίου Ιωάννου, στο Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας (πίσω από τους Αγίους Αποστόλους).
Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται με το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας
Πέμπτη 4 Ιουλίου
animateCOLOGNE, Γερμανία
To κινητό Γερμανικό φεστιβάλ CologneOFF έχει μια μόνιμη συνεργασία με το Festival Μηδέν εδώ και 5 χρόνια. Φέτος μας παρουσιάζει μια επιλογή από το project animateCOLOGNE – Cologne Art & Animation Festival, σε κεντρική επιμέλεια του Wilfried Agricola de Cologne και συνεργάτη τη Myriam Thyes. Μια σειρά από έργα animation, σε 2 μέρη:
Μέρος I
Επιμέλεια: Agricola de Cologne
1. Pablo Fernandez-Pujol (Ισπανία)- Pigman, 2012, 3:00
2. Albert Merino (Ισπανία) – Les Bagneurs, 2010, 3:50
3. Kristina Frank (Σουηδία) – Take to the woods, 2011, 6:01
4. Sarah Mock (Γερμανία) – Is there a Way Out, 2011, 3:47
5. Karolien Soete (Βέλγιο) – Prolegomena, 2011, 7:32
6. Todd Fuller (Αυστραλία) – Tin Man, 2010, 4:37
Μέρος II
Επιμέλεια: Myriam Thyes
1. DoDomani Studio (Ιταλία) – The Box, 2012, 3:00
2. Andrea Ferri (Ιταλία) – Satura, 2008, 2:30
3. Natalia Biegaj (Πολωνία) – For Katy, 2012, 3:26
4. Karolina Glusiec (Πολωνία) – Velocity, 2012, 6:00
5. Shuai Cheng Pu (Ταϊβάν) – Ferry Paradise, 2012, 3:48
6. Susanne Wiegner (Γερμανία) – At the Museum, 2012, 3:00
7. Arjan Brentjes (Ολλανδία) – Il était une fois un Artiste, 2011, 6:34
8. David Clark (Μ. Βρετανία) – Odd Jobs, 2010, 4:16
Διάρκεια: 64 λεπτά
Now&After, Ρωσία
Το Ρωσικό φεστιβάλ Now&After παρουσίασε στο Festival Μηδέν την ενότητα Super-super city, σε επιμέλεια της Marina Fomenko, η οποία μας εξηγεί την ιδέα της επιλογής:
“Super-super πόλη – τι είναι αυτό; Μπορούμε να την οραματιστούμε μέσα από τα μάτια των 11 καλλιτεχνών. Βλέπουμε την πόλη ως ένα δυναμικό χωνευτήρι και μια έντονη ροή που μας παρασύρουν στο οργανωμένο χάος της συνεχούς κίνησης. Είμαστε μάρτυρες των χωρίς τέλος κατασκευών και της αδυσώπητης εισβολής της νεωτερικότητας στη σάρκα των μνημείων. Εξετάζουμε τη ραγδαία αύξηση της πόλης του μέλλοντος. Μπαίνοντας σε αστικά κτίρια βρισκόμαστε κλειδωμένοι σε κλειστούς ζοφερούς χώρους. Ακολουθούμε τους πρωταγωνιστές και έχουμε τα όνειρα της πόλης. Το πρόγραμμα αποτελεί μέρος του Now&After’12.”
1. Pedro Ferreira, Πορτογαλία, Between Two Points, 2011, 5’00”
2. Marina Chernikova, Ρωσία, INFO SURFING/ Moscow 2, 2012, 1’30”
3. Recep Akar, Τουρκία, Rewind, 2011, 4’33”
4. Marina Fomenko, Ρωσία, The Depot, 2012, 5’00”
5. Orit Adar Bechar, Ισραήλ, Gateways, 2012, 4’02”
6. Christopher Steadman, Γερμανία, “The Only Way Down is Down”, 2011, 5’00”
7. Alexandra Mitlyanskaya, Ρωσία, Babylon 2010, 2010, 5’00”
8. Nina Kurtela, Γερμανία, Transformance, 2010, 5’00”
9. Aditi Kulkarni, Ινδία, Insomnia, 2012, 4’27”
10. Youki Hirakawa, Ιαπωνία, Double Dream, 2010, 7’00”
11. Brit Bunkly, Ν. Ζηλανδία, Paradox of Plenty (Futurology), 2012, 6′ 02″
Το Now After είναι ένα ετήσιο φεστιβάλ βιντεοτέχνης που πραγματοποιείται στη Μόσχα της Ρωσία από το 2011. Ιδρύτρια και επιμελήτρια του είναι η καλλιτέχνης Marina Fomenko, ενώ οργανώνεται από τον ανεξάρτητο μη κερδοσκοπικό οργανισμό Media Art Centre Now&After. Το φεστιβάλ πραγματοποιείται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Μόσχας, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο βίντεο-εγκατάστασης. Το Now After επικεντρώνεται στην παρουσίαση, την ανάπτυξη και την προώθηση τόσο της ρωσικής, όσο και της διεθνούς βιντεοτέχνης, φέρνοντας σε επαφή αναδυόμενους και καθιερωμένους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο για να παρουσιάσουν τα έργα τους στο ευρύ κοινό.
Διάρκεια: 58 λεπτά
Παρασκευή 5 Ιουλίου
Visualcontainer, Ιταλία
Το Visualcontainer είναι μια πλατφόρμα -με δικό της εκθεσιακό χώρο και μια ενδιαφέρουσα διαδικτυακή “τηλεόραση” παρουσίασης βιντεοτέχνης από σημαντικά φεστιβάλ απ’ όλο τον κόσμο- με έδρα το Μιλάνο, η οποία έχει σα στόχο την προώθηση της Ιταλικής παραγωγής βιντεοτέχνης και τις πολιτιστικές ανταλλαγές με διεθνή φεστιβάλ και διοργανώσεις. Στο Festival Μηδέν παρουσιάζει μια επιλογή έργων από Ιταλούς καλλιτέχνες με τίτλο SUSPENSION SCENERIES (Σκηνικά Καταστολής). Ο επιμελητής Giorgio Fedeli γράφει σχετικά:
“Φαίνεται να μην υπάρχουν πολλές βεβαιότητες και ελπίδες στην Ιταλία, ακόμη και μετά την διαφυγή από την προφητεία για ολική καταστροφή των Μάγια. Η οικονομική κρίση, η ανεργία, οι χαμένοι πολιτικοί ορίζοντες, ακόμα και τα δικά μας σχέδια για προσωπική εξέλιξη, ή η ίδια η ζωή, είναι σε κίνδυνο. Και τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι πολύ διαφορετικά στην ευρύτερη ευρωπαϊκή σκηνή … Έτσι, οι βίντεο καλλιτέχνες συχνά επιλέγουν να επιβραδύνουν το βλέμμα για να σταματήσουν τις δονήσεις και τις ανησυχίες, μόνο και μόνο για να συντονιστούν με σκηνικά καταστολής, σε σημεία μόνιμης αστάθειας και συντήρησης, που όμως θα λειτουργήσουν “μαιευτικά”. Εξωτερικά οράματα, που κινούνται σε πιθανούς φανταστικούς κόσμους ή ίσως στο μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, σε κάθε περίπτωση κάπου όπου διαφοροποιείται ο συνηθισμένος σκληρός τρόπος διαβίωσης. Ή πάλι, ενδοσκοπήσεις και εσωτερικές εμπειρίες, σε μια αργή και βασανιστική μελαγχολία των σκέψεων και αντανακλάσεις «ταυτότητας» που είναι μόνο φαινομενικά άδειες. Υπάρχουν συναρπαστικές οπτικοακουστικές μήτρες που μπορούν να προστατεύουν, να τονώνουν και τελικά να μας ταρακουνήσουν για την εποχή του οράματος.
Όταν ερχόμαστε πίσω στα προβλήματα του κόσμου, είμαστε –άραγε- πιο κοντά και πιο ισχυροί;”
1. Sonia Armaniaco, Tale of Suspensus Series #1, 2011, 4’00”
2. Armida Gandini, noli me tangere, 2007, 6’40”
3. Timothy Rolling Pickerill, Deep Black Incantation #18: cesura, 2011, 6’13”
4. Karin Felbermayr, Person#21, 2011, 2′ 27″
5. Patrizia Bonardi, The immobility of tree, 2012, 3’11”
6. Daniela Di Maro, Migrations, 2011, 5’13”
7. Chiara Mazzocchi, Human Alienation, 2011, 2’00”
8. Alessandra Arno’, Blindfold, 2011, 1’00”
9. Rebecca Agnes, Gotic, 2012, 5’24”
10. Di Bernardo Rietti Toppeta, Fisiognomica, 2012, 2’40”
11. Luca Christian Mander, Eppursimuove, 2009, 3′ 40″
Διάρκεια: 45 λεπτά
FONLAD, Πορτογαλία
Το FONLAD είναι ένα φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών με έδρα την πόλη Coimbra της Πορτογαλίας. Το φεστιβάλ οργανώνει προβολές video art, παρουσιάσεις performance, εκθέσεις και workshops στην Coimbra, ενώ συνεργάζεται με άλλα φεστιβάλ και οργανισμούς σε όλη την Ευρώπη, αλλά και διεθνώς. Το FONLAD παρουσιάζει στο Festival Μηδέν μια αντιπροσωπευτική επιλογή έργων βίντεο, σε επιμέλεια των Jose Vieira και Sergio Gomes.
1. Ana B / Nuno M. Pereira (PT), Continuum, 2011
2. Jenn Mogilevskaya (JW), State of Matter, 2012
3. Silvio de Gracia (AR), El Silencio / Silence, 2012
4. Jacob Tonski (USA), Different People, Same Dream, 2013
5. David Etxeberria (PT), Come fly with me, 2013
6. Colectivo Madeirista (BR), Alegoria, 2012
7. Marie-France Giraudon & Emmanuel Avenel (CAN), Rejections, 2013
8. Muriel Montini (FR), A Cold Place, 2010
9. Jean-Michel Rolland (FR), First Person Shooter, 2012
10. Jing Zhou (CHN), Inner Shrine (Santuário Interior), 2011
Διάρκεια: 29 λεπτά
Manipulated Image, ΗΠΑ
Το Manipulated Image παρουσιάζει στο Festival Μηδέν το πρόγραμμα “Don’t Eat The Yellow Snow” (Μην τρώς το κίτρινο χιόνι), σε επιμέλεια της Alysse Stepanian.
“Οι δυνάμεις που ελέγχουν τις κοινωνίες αρέσκονται στην επιλεκτική τύφλωση που καταπνίγει τη φυσική αίσθηση της συμπόνιας και της δικαιοσύνης που έχουμε ως ανθρώπινα όντα. Εκμεταλλεύονται την επιθυμία μας για ευκολία και το ένστικτο μας για αυτοσυντήρηση. Έχουμε την τάση να στρέφουμε το βλέμμα αλλού, εκτός αν έρθουμε αντιμέτωποι με μια προσωπική καταστροφή ή παραβίαση που επηρεάζει την άμεση οικογένεια, τους συμμάχους, τη φυλή, το έθνος μας ή εμάς τους ίδιους. Ο τίτλος αυτής της επιμέλειας είναι εμπνευσμένος από τον τραγούδι ενός εικονοκλάστη Αμερικανού συνθέτη, του Frank Zappa, που αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που αδυνατεί να αγνοήσει τα χτυπήματα που δέχεται η αγαπημένη του φώκια από έναν κερδοσκόπο κυνηγό. Τα βίντεο αυτής της ενότητας επιλέχθηκαν με κριτήριο τη συνάφεια τους με ένα δοκίμιο που φέρει τον ίδιο τίτλο, το οποίο είναι διαθέσιμο εδώ:http://manipulatedimage.com/Dont_Eat_The_Yellow_Snow.pdf“
1. Christopher Coleman (ΗΠΑ), “Modern Times”, 2:46, 2004
2. Wei-Ming Ho (Ταϊβάν),”The Art-Qaeda Project”, 4:11, 2010
3. M.R.Adytama Pranada Charda (Ινδονησία), “The Cameo (Collapsing Memory; Savage Series)”, 0:59, 2011
4. Guli Silberstein (Μ. Βρετανία), “Disturbdance”, 3:25, 2012
5. Alysse Stepanian (ΗΠΑ), “Roghieh”, 5:31, 2009
6. Farideh Shahsavarani (Ιράν & ΗΠΑ), “Circulus Vitiosus”, 00:48, 2010
7. Morehshin Allahyari (ΗΠΑ), “The Romantic Self-Exiles 1”, 5:05, 2012
8. Jonathan Monaghan (ΗΠΑ), “Dauphin 007”, 3:11, 2011
9. Eric Hynynen (Φιλανδία), “Boxed”, 0:42 secs, 2010
10. Kasumi (ΗΠΑ), “JIMMY”, 2:55 min, 2008
11. Michael Lasater (ΗΠΑ), “Billboard”, 5:21 min, 2007
Το Manipulated Image είναι ένα project που εστιάζει στη video art και τη multimedia art. Ιδρύθηκε από την εικαστικό, επιμελήτρια και συγγραφέα Alysse Stepanian, με έδρα αρχικά το Santa Fe και τώρα το Λος Άντζελες. Η δουλειά της Alysse Stepanian (τόσο το προσωπικό, όσο και το επιμελητικό της έργο) είναι έντονα κοινωνική και πολιτική. Παράλληλα με τις προβολές και τα multimedia events που διοργανώνει με το Manipulated Image, επιμελείται επίσης το URBAN RANCH PROJECT στο Facebook, όπου παρουσιάζονται έργα από όλα τα μέσα, με στόχο την αφύπνιση για θέματα ρατσισμού, σεξισμού, διακρίσεις λόγω ηλικίας, σπισισμού (speciesism) και άλλων κοινωνικών και ιεραρχικών προκαταλήψεων.
Διάρκεια: 36 λεπτά
Σάββατο 6 Ιουλίου
Kids Company, Μ. Βρετανία
Η Kids Company ιδρύθηκε από την Camila Batmanghelidjh το 1996. Εργάζεται με παιδιά και νεαρά άτομα παρέχοντας τους βοήθεια για να ξεπεράσουν τραυματικές εμπειρίες, έντονα βιώματα και δύσκολες καταστάσεις. Το θεραπευτικό μοντέλο που ακολουθείται συμπληρώνεται από εκπαιδευτικές δραστηριότητες και μαθησιακή στήριξη. Το πρόγραμμα βοηθά τα παιδιά να ανακαλύψουν ταλέντα και ενδιαφέροντα ώστε να αναπτύξουν δεξιότητες για το μέλλον.
Το Festival Μηδέν παρουσιάζει μια σειρά από έργα παιδιών, σε επιμέλεια της Ράνιας Μπέλλου, η οποία είναι εικαστικός και εκπαιδεύτρια στην Kids Company.
Ταινία μικρού μήκους: Untitled 2013 by Luntu Masiza music by Collier Taylor
Video και μουσική: Interlude by Sebastian Simpson-Bandidin
Ποίηση, video:
-Fantasy by Canvas and Curtis Acheampong
-Fiends by Canvas and Curtis Acheampong
Μουσικό video: Drop a Ryme by Ak Rekz and Urban Academy Productions
Διάρκεια: 25 λεπτά
Κέντρο Κοινοτικής Ψυχικής Υγιεινής Βύρωνα Καισαριανής
Το «Βόλτες στην πόλη» που παρουσιάζεται στα πλαίσια του Festival Μηδέν είναι δημιουργία της ομάδας βιντεοτέχνης της μονάδας αποκατάστασης του Κέντρου Κοινοτικής Ψυχικής Υγιεινής Βύρωνα-Καισαριανής. Τέσσερις θεραπευτές και δώδεκα μέλη των προγραμμάτων με μοναδικό κριτήριο την επιθυμία συγκρότησαν την ομάδα. Ακολούθησε συνεργασία δύο ετών με βασική αρχή την ελεύθερη έκφραση όλων στη βάση της ισοτιμίας των συμμετεχόντων. Σαν αποτέλεσμα παρουσιάζεται η άποψη που ο καθένας επέλεξε.
Τα μέλη της ομάδας: Άννα Μαρία Ζ., Αγγελική Τ., Βαγγέλης Α., Βάσω Ρ., Γιώργος Κ., Γιώργος Φ., Ευαγγελία Τ., Κατερίνα Π., Κώστας Δ., Λένα Λ., Πόπη Λ., Θανάσης Φ..
Συντονισμός ομάδας: Κίκα Κωνσταντινίδου/ Κοινωνική επιστήμων (εκπαιδεύτρια), Βασιλική Λευκαδίτη/ Εικαστικός-εκπαιδεύτρια, Ράνια Πλυτζανοπούλου/ Εργοθεραπεύτρια
Εποπτεία ομάδας: Αντώνης Χατζάκης / Ψυχίατρος
Διάρκεια: 44 λεπτά
Lasting
Μια ενότητα βίντεο με θέμα την Τρίτη Ηλικία. Οι ανάγκες, οι αγωνίες, οι απολαύσεις και οι αδυναμίες των ηλικιωμένων ανθρώπων όπως παίρνουν μορφή στη φάση που ο χρόνος ολοκληρώνει το έργο του.
1. Sarah Bijlsma, Age, Ολλανδία, 2012, 1.00
2. Djamo Daniel Nicolae, Menu, Ρουμανία 2011, 5.27
3. Dénes Ruzsa, 201.2FM, Ουγγαρία 2012, 5.37
4. Shabnam Piryaei, A Time to Speak, ΗΠΑ 2012, 5.49
Διάρκεια: 18 λεπτά
Προβολές στο Καλλιτεχνικό Στέκι
Το Festival Μηδέν συνεργάζεται φέτος με το Καλλιτεχνικό Στέκι, όπου παρουσίασε, σε μορφή έκθεσης-εγκατάστασης, 2 δικές του ενότητες, αλλά και μια ειδική παρουσίαση του Ισπανικού project JOUR DE FETE.
Το “Καλλιτεχνικό Στέκι” είναι μια αστική μη κερδοσκοπική καλλιτεχνική εταιρία, που σκοπό έχει την προαγωγή του πολιτισμού στην πόλη της Καλαμάτας, μέσα από την ενημέρωση, πληροφόρηση και εξοικείωση του κοινού με τις τέχνες όπως τα εικαστικά, τη μουσική, τη λογοτεχνία κ.α. Ο σκοπός αυτός υλοποιείται με την επιμέλεια, οργάνωση και εκτέλεση παραστάσεων, εκθέσεων και άλλων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, καθώς και τη διοργάνωση εκπαιδευτικών σεμιναρίων και διαλέξεων, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, ενώ πραγματοποιούνται επίσης μαθήματα ζωγραφικής, μουσικής, φωτογραφίας, ντοκιμαντέρ κ.α.
Ωράριο: 18.00-21.00
Διεύθυνση: Μπενάκη 5, Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας
Πέμπτη 4 Ιουλίου
It needs some silence to make sound
Χρειάζεται το άπειρο για να συνειδητοποιήσει κανείς τη “μικρότητα” των πραγμάτων. Χρειάζεται κάποιος χρόνος για να φτάσεις κάπου. Χρειάζεται λίγο μαύρο για να δεις το άσπρο. Χρειάζεται λίγη δουλειά για να δημιουργήσεις κάτι. Χρειάζεται λίγη λύπη για να χαρείς την ευτυχία. Χρειάζεται λίγη ησυχία για να ακουστείς.
Ο προσδιορισμός των πραγμάτων από τα αντίθετα τους είναι ένας τρόπος να τα ισχυροποιείς μέσα από την αντιπαράθεση.
1. Mark Nieuwenhuis & Hugo Meijer, Koog Bloemwijk, Ολλανδία 2012, 1.51
2. Sávio Leite, Space Dust, Βραζιλία 2011, 2.17
3. Stephanie Hough, I Don’t Wanna’ Talk About It’, Ιρλανδία 2012, 5.20
4. Adam Forrester, Inhumation, ΗΠΑ 2012, 2.02
5. Boris Eldagsen, How to disappear completely / POEM #60, Γερμανία 2011, 2.33
6. Andreas Sandström, Untitled (falling white cat), Σουηδία 2003, 4.08
7. Neno Belchev, Duga-Puk, Βουλγαρία 2012-13, 1.07
8. Paul Taylor, Firebox, ΗΠΑ 2012, 6.43
9. Jolene Mok, spaghetti, ΗΠΑ 2012, 4.44
10. Sylvia Winkler & Stephan Koeperl, That Sound, Γερμανία 2012, 2.00
11. Pablo Mollenhauer, Twisted Braid Bun, Μ. Βρετανία 2012, 4.00
12. Valery Shablovsky, Time and Musicians, Ρωσία 2012, 2.22
13. Ninia Sverdrup, Urban Scene XIII: entrance, Γερμανία 2011, 5.19
14. Rosen Spasov, Sofia 2nd of June, Βουλγαρία 2012, 3.19
15. Román Reyes, La belleza y yo (The beauty and I), Ισπανία 2013, 2.44
16. Kevin Logan, SEAMLESS, Μ. Βρετανία 2011, 5.05
17. Miloushka Bokma, Softly to Not #5, Ολλανδία 2011-12, 2.35
18. Larisa David, Eggs, Ρουμανία 2012, 2.35
Διάρκεια: 62 λεπτά (loop)
Street views
Ρεμβασμοί, αντανακλάσεις, βηματισμοί, διαδηλώσεις, οδικές διασταυρώσεις, τυχαία ποίηση στο Google Street View, ένα σμήνος από πουλιά. Όλα αυτά που προσέχουμε ή αυτά που δεν προσέξαμε ποτέ στις βιαστικές μας διαδρομές μέσα στην πόλη. Η κενή και η γεμάτη πόλη, σαν βίωμα ή σαν τοπίο, σε ατέλειωτες περιπλανήσεις του βλέμματος και της σκέψης.
1. Αντώνης Μίγκος Το δέντρο, Ελλάδα 2012, 1.49
2. Dan Hudson, Winter Crows, Καναδάς/Γερμανία, 2012, 3.47
3. Benjamin R. Taylor, Across the Street, Καναδάς, 2012, 2.53
4. Emilio Vavarella, THE GOOGLE TRILOGY – Report a Problem, Ιταλία 2012, 8.30
5. Jesús Segura, Without Title 02, Ισπανία 2010, 4.14
6. Jeroen Nelemans, theLoop, ΗΠΑ 2009, 4.38
7. Juliana Abud & Marina Takami, Counter-Port, FΓαλλία 2013, 5.59
8. Nick Jordan, ‘Nature House Inc.’, Μ. Βρετανία 2013, 6.12
9. Carlos Espinosa, Under your watchful eye (I), Ισπανία/Μεξικό 2012, 4.00
10. Άννα Βάσωφ, Fanfare Toilete, Ελλάδα 2012, 2.59
11. Natalia Skobeeva, One-Man Protest As per Russian Law, Ρωσία 2012, 3.25
12. Κενό Δίκτυο, Παγκόσμιος Εμφύλιος Πόλεμος, Ελλάδα 2012, 6.29
13. Παναγιώτης Βούλγαρης, The Rightness of Wrongness- Little people crack concrete, Ελλάδα 2013, 7.40
14. Vasilios Papaioannu, CITY, ΗΠΑ 2012, 2.53
15. Σταύρος Κάσσης, Exit, Ισπανία 2012. 1.43
DΔιάρκεια: 68 λεπτά (loop)
Παρασκευή 5 και Σάββατο 6 Ιουλίου
JOUR DE FÊTE, Ισπανία
Το project JOUR DE FETE (Ημέρα Γιορτής) πρωτοπαρουσιάστηκε στην The Private Space gallery, Βαρκελώνη, ως μέρος του προγράμματος του φεστιβάλ LOOP/Screen, το 2011. Από τότε έχει παρουσιαστεί σε διάφορες μορφές σε πολλά διεθνή φεστιβάλ. Το project επιμελείται η Alexandra Laudo (ιδρύτρια της πλατφόρμας Heroinas de la Cultura, μιας επιμελητικής πλατφόρμας που εστιάζει στη βιντεοτέχνη και έχει σαν έδρα τη Βαρκελώνη) και ο Pedro Torres.
Στο Festival Μηδέν θα παρουσιαστεί μια ειδική επιλογή από τα έργα του project. Το πρόγραμμα εστιάζει σε έργα βίντεο που εξερευνούν την έννοια της γιορτής και του γλεντιού στις διάφορες εκφάνσεις τους.
I. Jour de Fête: dancing
Gintare Rakickaite, Trys Ketvirtines, 2010, 15’05
Avi Krispin, Sweater, 2005, 2’30”
II. Jour de Fête: playing
Laura Bel, Clara Mahon & Ellen Wilkinson
We are all winners (balloons), 2008, 1’53”
We are all winners (rings), 2008, 1’24”
Albert Triviño, Jour de Fête: Bulles de Savon, 2009, 3’29”
III. Jour de Fête: the excess
Augustin Rebetez
Noces. La fête du village du Courroux, 2009, 5’54”
Noces. La partie de Monopoly, 2009, 7’13”
IV. Jour de Fête: the fest and the war
Hondartza Fraga, Shell of shells, 2009, 4’38”
Abbas Akhavan, August 2006, 2006, 7’30”
V. Jour de Fête: the ritual
Leyla Rodríguez i Cristian Straub, Isle of Lox. The face, 2010, 3’54”
Damir Ocko, The Age of happiness, 2010, 15′
VI. Jour de Fête: the celebration of the identity
Keren Zaltz, Mall, 2008, 5’55”
Andreas Pashias, In Ruins, 2009, 4’31”
VII. Jour de Fête: documenting the celebration
Carlos Jiménez, Celebration, 2011, 3’36”
Marco Montiel-Soto, The Ritual, 2010, 4’25”
VIII. Jour de Fête: The post-celebration
Alicja Rogalska, Bastet, 2008, 7’45”
Mia Degner, Den ferste dag, 2008, 1’43”
Διάρκεια: 93 λεπτά (loop)
X screenings και wine after party στο dk design studio
Την Παρασκευή, 5 Ιουλίου, το Festival Μηδέν οργάνωσε, σε συνεργασία με το dk design studio, μια ειδική μεταμεσονύκτια “ενήλικη” προβολή και ένα wine after party, λίγο μετά το τέλος της κεντρικής προβολής στην πλατεία Αμφείας.
Το πάρτυ και η προβολή πραγματοποιήθηκαν στο στενό έξω από το dk design studio, στο Ιστορικό Κέντρο (πάροδος Alpha Bank).
s…..eX (or not to sex)
Μια εξέταση μαστού από το -έγχρωμο πάντως- παρελθόν, μια ανταλλαγή ρόλων και ένα σμίξιμο, μια “ψηφιακή καταστροφή” vintage πορνό από τη δεκαετία του 70, μια μικρή μάχη μεταξύ “pubic” και “public”, ένας αυνανισμός που συγχρονίζεται με ένα σόλο πιάνου, η αναπόληση μιας σεξουαλικής απελευθέρωσης και ένα χιουμοριστικό “παραμύθι” που σατιρίζει ρόλους και ήθη μιας διαδεδομένης αμερικάνικης κινηματογραφικής και τηλεοπτικής αισθητικής συναντιούνται σε μια ενότητα που πραγματεύεται το σεξ και τους ρόλους των φύλων, μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις του ανθρώπινου σώματος και της σεξουαλικής (ή αντι-σεξουαλικής) συμπεριφοράς.
1. Mauri Lehtonen, Physical Examination, Φιλανδία 2012, 3.25
2. Renata Ferraz, Exchange (Permuta), Βραζιλία 2009, 1.30
3. Anton Slisko, Flesh, Σερβία 2012, 4.20
4. Weigang Song, Pubic & Public, Κίνα 2013, 2.45
5. Miguel Andrés, Solo, Ισπανία 2012, 3.28
6. Saeed Khoze, Anatomy is destiny, ΗΠΑ 2012, 10.00
7. John Barnard, A Fable About Beauty, Καναδάς 2010, 10.46
Διάρκεια: 36 λεπτά
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Προβολές στο CAMP – Contemporary Art Meeting Point
Για πρώτη χρονιά φέτος, ταυτόχρονα με τις εκδηλώσεις του στην Καλαμάτα, το φεστιβάλ παρουσίασε μέσα στο ίδιο τριήμερο, μια επιλογή ενοτήτων στην Αθήνα, στο ισόγειο-μπαρ του CAMP (Contemporary Art Meeting Point), με διαφορετικό όμως πρόγραμμα. Συνολικά στην Αθήνα προβλήθηκαν 4 ενότητες, παρουσιάζοντας 33 έργα βιντεοκαλλιτεχνών από 22 χώρες (από διάφορες χώρες της Ευρώπης, αλλά και από ΗΠΑ, Σενεγάλη, Ν.Κορέα, Περού, Λίβανο, Αυστραλία κ.α). Μια μικρή γεύση για τους φίλους του φεστιβάλ στην Αθήνα!
CAMP Contemporary Art Meeting Point
Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2
Πλ.Κοτζιά, 105 51 Αθήνα
Πέμπτη 4 Ιουλίου
Move In(space)
.jpg)
Κεντρικός άξονας της ενότητας είναι ο χώρος. Ο χώρος είναι ποιητικός και ως τέτοιος δημιουργείται και παίρνει υπόσταση από την κίνηση των σωμάτων ή των αντικειμένων μέσα σ’ αυτόν ή/και την τοποθέτηση αυτών σε κόντρα ρόλους και συμβολικές ατμόσφαιρες.
1. Samer Ghorayeb, From My Window, Λίβανος 2012, 2.31
2. Yuri Pirondi & Ines von Bonhorst, Emergencia, Ισπανία/Μ. Βρετανία 2012, 10.00
3. Betty Boehm, A staire dance, Γερμανία 2008, 1.54
4. Jonathan Rajewski, CH2, ΗΠΑ 2013, 7.29
5. Feargal Cunningham, Reflection 1, Ιρλανδία 2012, 5.49
6. Francesca Leoni & Davide Mastrangelo, W(t)OMB, Ιταλία 2012, 5.17
7. Renata Ferraz, Body Without Organs (Corpo Sem Órgãos), Πορτογαλία 2012, 8.31
8. Mikhail Basov, Free movements, Ρωσία 2012, 5.52
9. Anton Slisko & Tijana Stevanovic, To reveal a pattern of information that is not initially visible , Σερβία 2012, 3.33
10. Maria Matikka, Burden, Φιλανδία/Σενεγάλη 2013, 4.40
11. Ανδρέας Σάββα, Ωδή, Ελλάδα 2012, 1.22
12. Luiza Alecsandru, Live Every Day Like It Is the Last One, Ρουμανία 2012, 2.31
13. Paul Handley, Pendulum, Αυστραλία 2013, 1.33
Διάρκεια: 63 λεπτά
Παρασκευή 5 Ιουλίου
Wherever I go, I find me
5 βίντεο όπου ο “άδειος” χώρος και η ανθρώπινη παρουσία “διαδρούν” μέσα από υπαινικτικές χορογραφίες που παίζουν -απαλά και ήσυχα- με το μυαλό. Μια σειρά εκδοχών παρουσίας και απουσίας, άδειου και πλήρους, αναμονής και εκπλήρωσης, ενώ ο χρόνος μοιάζει να “τρέχει” σε μια παράξενη ακινησία. Μη-συμβάντα σε μη-χρόνο και μη-χώρο. Σαν τίποτα να μη βρίσκεται εκεί και όλα να βρίσκονται εκεί την ίδια στιγμή. Ένας υπαρξιακός γρίφος για αρχάριους και προχωρημένους!
1. Riccardo Muroni, LISIRI, Σαρδηνία 2013, 7.34
2. Jan Brand, Viva Grupetto Messanggeri, Γερμανία 2013, 4.44
3. Ines von Bonhorst, Standing Silence, Μ. Βρετανία 2012, 10.00
4. Jan Brand, Rosenthal, Γερμανία 2009, 6.04
5. Shahar Marcus, 1,2,3 Herring, Ισραήλ 2011, 2.27
Διάρκεια: 32 λεπτά
[Inter]mission possible
Ένα καλειδοσκοπικό ανθρώπινο “υβρίδιο” επιδίδεται σε έναν παράξενο χορό, ένα ημι-αληθινό γεύμα μαγειρεύεται σε μια stop-motion ακαταστασία, μια σκοτεινή προσωπική ιστορία γιατρεύει έναν πόνο και ένα ουράνιο τόξο (που δεν ανήκει σε κανέναν!) συναντά τον Dr. Jekyll και τον Mr. Hyde. Μια “παιχνιδίζουσα” ενότητα έργων που χρησιμοποιούν κατά κύριο λόγο τεχνικές animation για να δημιουργήσουν φανταστικούς κόσμους όπου μικροί ήρωες πετούν πάνω από την πραγματικότητα.
1. Pask D’Amico, L’ Homme Grotesque, Ιταλία 2012, 2.43
2. Ben Oren, Full English, Μ. Βρετανία 2012, 2.16
3. Yuliya Lanina, Dr. Jekyll and Mr. Hyde, ΗΠΑ 2012, 3.04
4. Anno Bergmann, Liebe, Γερμανία 2012, 0.26
5. Paul Freeman, An Inside Story, Canada 2012, 6.35
6. Nadine Arbeiter, 9 Variationen ohne Thema (9 variations without theme), Γερμανία 2012, 5.45
7. Shon Kim, Oloc Boloc, Ν. Κορέα 2013, 2.16
8. Mauricio Sanhueza, My Old Man’s Pistol, Περού 2012, 2.33
9. Tommi Matikka, Small Heroes, Φιλανδία/Σενεγάλη 2013, 2.17
10. Neno Belchev, Negative message (Middle finger), Βουλγαρία 2012, 1.15
Διάρκεια: 30 λεπτά
Σάββατο 6 Ιουλίου
wAnderland
Το wAnderland είναι σαν να βυθίζεσαι και να περιπλανάσαι μέσα στα όνειρα και τους εφιάλτες του υποσυνείδητου, ακολουθώντας αφηγήσεις μέσα στον χρόνο και πέρα από αυτόν.
1. Marlijn Franken, Into the Woods, Ολλανδία 2013, 6.12
2. Minna Långström, The Line – Four Projections, Φιλανδία 2012, 15.00
3. Jung Hee SEO, Sing under, Γαλλία 2012, 10.53
4. Cornelia Eichhorn, Ved’ma, Γαλλία 2012, 14.00
5. Przemek Wegrzyn, Backlight, Πολωνία 2012, 6.20
Διάρκεια: 53 λεπτά
Καλλιτεχνική ομάδα Festival Μηδέν 2013:
Κεντρική επιμέλεια: Γιούλα Παπαδοπούλου – Μαργαρίτα Σταυράκη
Επιμέλεια ενοτήτων: Μαρία Μπουρίκα, Ιωάννα Δημητρακοπούλου-Κουταβά, Τέρψη Κονταργύρη, Manuela Gascon, Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Καλαμάτας (Filmhouse)
Καλλιτεχνική διεύθυνση, αφιερώματα & συνεργασίες: Γιούλα Παπαδοπούλου
Επεξεργασία DVD/βίντεο: Σταύρος Καπέτης
Γραφιστικός σχεδιασμός: T.N.
Ιστοσελίδα: Χρήστος Τσαμαρδάς
Συνεργάτες: Γιώργος Δημητρακόπουλος, Φιλάρετος Βούρκος, Βασίλης Παπαευσταθίου, Ντάνυ Κάργας, Σταυρούλα Μπάκα, Νίκος Συρίγος, Όλγα Παπαδοπούλου
Εικόνα αφίσας: Angelika Herta, Man of Iron, Poland 2011-12
Ευχαριστούμε επίσης τους: Νίκο Ηλιόπουλο και το Καλλιτεχνικό Στέκι, όλη την ομάδα της Νέας Κινηματογραφικής Λέσχης Καλαμάτας (Filmhouse), το Κέντρο Νέων Καλαμάτας, τη Μαίρη Τσουλάκου, την Κατερίνα Τζαμουράνη και το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας, τον Νίκο Γιαβρόπουλο και το CAMP, και το Γιάννη Μουργή για τη βοήθεια και τη συνεργασία.
Συνεργαζόμενες ομάδες, φορείς και φεστιβάλ:
Χορηγοί επικοινωνίας:
Χορηγοί/υποστηρικτές:
Υπό την αιγίδα του Δήμου Καλαμάτας
